افلاطون برای اولین بار مشاهده‌ای را توصیف کرد که برای درک بعدی ضریب شکست و قانون انعکاس مهم بود. وی مشاهده کرد که پاروها ظاهری طبیعی در هوا دارند، در حالی که به نظر می‌رسد در زیر آب چین و چروک دارند.
اولین نمایش خاص شکست نور توسط ریاضیدان و فیزیکدان ایرانی ابن‌سهل در قرن دهم ساخته شد. در رساله‌ای در مورد سوزاندن آینه و لیوان‌های سوزان، او شکست نور را بررسی کرد و از طریق این کار قانون شکست را کشف کرد.
با این وجود یافته‌های وی به فراموشی سپرده شد و تا شش قرن بعد دیگر مورد بررسی قرار نگرفت. متعاقباً، پروفسور « ویلبرورد اسنلیوس » در سال 1621 نسخه جدیدی از قانون انکسار را فرموله کرد. یافته‌های وی در مورد شکست نور در رابط دو محیط شفاف با ضریب شکست متفاوت، زمینه را برای اختراع رفرکتومتر فراهم کرد.
این « ارنست کارل آبه » بود که متعاقباً رفرکتومتر خود را در سال 1872 به جامعه علمی ارائه داد و در شرکت کارل‌زایس در ینا ساخته شد. ارنست از رفرکتومترها برای بررسی رزین و مواد دیگری همچنین مایع غوطه‌ور مورد نیاز در تولید میکروسکوپ استفاده کرد. امروزه نیز از اختراع وی در زمینه‌های آموزشی، پژوهشی، صنعتی و داروسازی استفاده می‌شود.
رفرکتومترهای دیجیتال امروزه به طور مکرر مورد استفاده قرار می‌گیرند. آن‌ها از منابع نور ال ای دی، منشورها و حسگرهای سی سی دی استفاده می‌کنند. رفرکتومترهای دیجیتال قابلیت تنظیم طول موج نوری را دارند.